کد مطلب:36934 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:20

گنجینه پرسمان » اهل بيت

علل سكوت حضرت علي ( ع ) پس از غصب خلافت چه بود؟

سكوت معنادار علي ( ع ) پس از غصب خلافت و دست نبردن به شمشير علل بسياري دارد كه به برخي از آنها اشاره مي شود .الف ) شرايط سياسي و اجتماعي امت اسلام پس از رحلت پيامبر ( ص ) وقتي رهبر يك حركت عظيم تاريخي كه بنيان هاي جامعه آن روز را زير و رو كرده و انديشه و نظامي نوين برقرار نموده از ميان مردم مي رود بهترين شرايط براي حركت ارتجاعي و ضدتكاملي فراهم مي آيد، حال اگر در داخل امت و در بين سران آن نيز درگيري به وجود آيد روشن است كه امور آن جامعه وامت هيچ گاه به سامان نخواهد رسيد و چه بسا نتايج همه حركت هاي قبلي نيز از دست برود .در صدر اسلام نيز دقيقاً همين شرايط پيش آمد .دشمنان خارجي حركت عظيم اسلام همانند روم و ايران آن زمان از يكسو، منافقان و عناصر ارتجاعي داخلي از سويي ديگر،منتظر فراهم آمدن شرايطي بودند تا نهال نورسته اسلام را از بيخ بركنند .اگر فرضاً علي ( ع ) براي احقاق حق دست به شمشير مي بردمسلماً جنگ دامنه داري درگير مي شد كه پايان آن چيزي جز از بين رفتن زحمات پيامبر ( ص ) نبود .ب ) اقدام براي يك حركت اجتماعي آن هم به صورت نظامي نيازمند شرايط مختلف و آمادگي هاي مختلف است و به دلايل مختلفي اين زمينه پس از ارتحال پيامبر ( ص ) وجود نداشت . علي ( ع ) ( بنا بر نقل تاريخ ) بارها بزرگان اصحاب رابراي ايجاد حركتي بر عليه وقايع پيش آمده فراخواند ولي جزمعدودي انگشت شمار به دعوت آن حضرت پاسخ ندادند .از سوي ديگر شرايط محيط و افكار عمومي نيز آمادگي قبول نبردي داخلي در بين اصحاب پيامبر ( ص ) را نداشت . خلاصه سخن آن كه علي ( ع ) براي حفظ اساس اسلام و حراست از نهال نورسته آن از احقاق حق خلافت خويش خودداري نمود تا ريشه ي اسلام در پرتو تعاليم پيامبر و قرآن واهل بيت ( ع ) استحكام يابد .لذا علي ( ع ) تا آن روزي كه مردم به خانه آن حضرت هجوم آوردند و خواهان خلافت آن حضرت شدند از خلافت ظاهري بركنار ماند .نكته ديگري كه شايان توجه است آن كه در امور داخلي امت اسلامي روا نيست كه هر كس براي احقاق حق خود دست به شمشير ببرد و مسلحانه و به زور درصدد احقاق حق خود باشد، از روش علي ( ع ) و ديگر ايمه چنين برمي آيد كه آنان براي احقاق حق خود در جامعه هرگز ابتداً دست به شمشير نبرده اند بلكه سعي آنها بر اين بوده كه با روشنگري و تبليغ حقيقت زمينه را براي يك حركت عمومي در جامعه فراهم نمايند .ازطرف ديگر سكوت آن حضرت به معناي عدم بيان حقيقت واحتجاج و روشنگري نبود، بلكه افزون بر بيان مساله و كمك طلبيدن از مردم به مخالفت عملي با خلافت خلفا نيز دست زدند، ولي هرگزدست به شورش نزدند، زيرا براي اسلام خطرآفرين بود و بهترين راه ممكن در آن شرايط دشوار همان بود كه آن حضرت برگزيدند .براي آگاهي بيشتر ر.ك : جزوه ضميمه ( جريانات فكري جامعه اسلامي بعداز رحلت پيامبر ( ( ص ) ) ، رسول جعفريان ). ;